Korekta odpisów amortyzacyjnych po otrzymaniu dotacji

 

Wątpliwości pojawiają się, gdy środki z dotacji wypłacane są po rozpoczęciu amortyzacji przyjętego do używania środka trwałego. Na gruncie ustawy o CIT brak norm wyraźnie regulujących sytuacje, w których odpisy są dokonywane przed otrzymaniem dofinansowania. Kwestia ustalenia momentu korekty rozpoznanych kosztów, związanych ze zwrotem wydatków na nabycie (wytworzenie) środków trwałych, wielokrotnie była przedmiotem interpretacji organów podatkowych i orzecznictwa sądów administracyjnych. 

 

Fiskus konsekwentnie stoi na stanowisku, że otrzymanie refundacji poniesionych wydatków skutkuje koniecznością dokonania korekty odpisów amortyzacyjnych w tych miesiącach, w których zostały one wskazane w wysokości zawyżonej (np. Dyrektor Izby Skarbowej z Łodzi w interpretacji indywidualnej z 6 marca 2014 r., IPTPB1/415-734/13-5/AP). Organ zakwestionował prawidłowość rozliczeń podatnika dokonującego korekty na bieżąco, czyli w miesiącu otrzymania dotacji. W jego ocenie przedsiębiorca w takiej sytuacji zawyża koszty, dlatego jest zobowiązany do skorygowania ich w tym okresie, w którym zostały pierwotnie wykazane (podobnie m.in. Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 11 maja 2013 r., nr ILPB1/415-969/13-2/AMN; Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 6 marca 2013 r., IPPB5/423-1253/12-4/RS).

 

Aktualne stanowisko prezentowane przez sądy administracyjne jest korzystne dla podatników. Na przykład Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z 13 listopada 2013 r., I SA/Gl 322/13, potwierdził, że podatnik, który otrzymał dofinansowanie do środka trwałego po rozpoczęciu jego amortyzacji nie ma obowiązku wstecznej korekty swoich rozliczeń. Do czasu otrzymania środków pomocowych pełne odpisy amortyzacyjne są kosztem uzyskania przychodu i dopiero moment otrzymania dotacji obliguje do wyłączenia z kosztów części odpisów odpowiadającej wartości otrzymanego dofinansowania. 

 

Odmienna wykładnia art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o CIT prowadziłaby do bezprawnego obciążenia podatnika negatywnymi konsekwencjami podatkowymi (powstanie zaległości podatkowej i odsetek od tych zaległości). Postępowanie podatnika zgodne z obowiązującymi normami prawa podatkowego byłoby sankcjonowane, choć nie można by mu zarzucić uchybień co do prawidłowości deklarowania podstawy opodatkowania oraz kwoty uiszczonego podatku. Ponadto, w okresie od chwili podpisania umowy o dofinansowanie do momentu wpływu dotacji na rachunek podatnika możliwa jest utrata przez niego prawa do jej otrzymania w całości lub w części. Tym samym nie sposób prawidłowo wyliczyć proporcji udziału środków pozyskanych z dotacji w finansowaniu środków trwałych.

 

Podobne stanowisko zajęły sądy m.in. w wyrokach WSA w Gdańsku z 26 marca 2014 r., I SA/Gd 41/14; WSA we Wrocławiu z 13 kwietnia 2012 r., I SA/Wr 166/12 oraz WSA w Kielcach z 18 lipca 2013 r., I SA/Ke 385/13. 

 

Odmienne od stanowiska organów podatkowych, korzystne dla podatników stanowisko sądów administracyjnych daje szansę na wygraną w sporze z fiskusem. Z tego względu warto przeanalizować sposób rozliczania kosztów podatkowych związanych ze środkami trwałymi, których nabycie bądź wytworzenie refundowane jest dotacją. Eksperci Rödl & Partner w Gdańsku, Gliwicach, Krakowie, Poznaniu, Warszawie i Wrocławiu chętnie odpowiedzą na Państwa pytania.